ماه محرم از را ه رسید..
با بوی آغشته به اندوه و اشک و دلواپسی …
برای خیلی ها این ماه , قرار چله گرفتن و از نو خوب شدن است.
خدایا به ما حال قلب در قلوبمان بده در این روزها و شب ها…آمین
این روزها فاجعه منا بدترین احوالات را بر دل مردمم تحمیل کرده است.
حاجیان امسال یا با تن های زخمی یا جسد های یخ زده از لگد مال شدن زیر پاها به خانه
برخواهند گشت .تصاویر اجساد و افراد مفقود شده ..گریه ها ی انتظار خانواده های بلاتکلیف,
حاجیانی که با خاطراتی تلخ و ترسناک از جمعیت در هم تلنبار شده و نیم برهنه مردگان در
خیابان ها , خاطراتشان را در ساک هایشان جمع می کنند .
امان از دلتنگی مادرانی که باید جای بدن های احرام رفته, جسدهای سرد فرزندانشان
را در آغوش بگیرند.
امان از دل دختران کوچک چشم انتظار پدر ها …امان از دل زن ها ی بیوه شده.
چه قدر همه چیز این اتفاقات شبیه داستان ارباب بی کفن است,
حج ناتمام , گریه دختران کوچک , دلتنگی مادران بی فرزند …
خدایا به بی قراری های این روزهایمان آرامش ببخش…
امشب آخرین شب سحری خوران است.
آخرین شب تا صبح نخوابیدن, از ترس جانماندن از سحری و نماز اول وقت..
چه قد چشم به راه بودیم که باز دیده به دیدار ماه مبارک باز کنیم و حالا دستی دستی دارد آب می رود این
لحظات آخربا هر بار صدای چک چک عقربه های ساعت.
خیلی ها برنامه ریختند به ختم قرآن در جمع خوانی های مساجد و امامزادگان و برخی خلوت را برای انس با حرف
زدن با خدا و حرف زدن های خداوند انتخاب کردند.
بعضی ها ماه مبارک پله شروع شان برای آغاز نو شدن اخلاق شان شد و بعضی دل به انجام اتفاقات بیشتر از این
بستند.
این ماه برای آنان که اهل دل اند یک قدم جلوتر رفتن از روزهای آغاز ماه مبارک بود و هست.
با خودم فکر می کنم می تواند برای من هم بهانه یک شروع تازه تر باشد .
رمضان سال آینده را اگر عمری باشد می خواهم بلند قامت تر از حالایم شده باشم.
خدایا قد مان را به سمت خودت رشد بده از حالا تا دیدن دوباره ماه مبارک..آمین.
