دست نوشته های یک طلبه بانو

امشب آخرین شب سحری خوران است.

آخرین شب تا صبح نخوابیدن, از ترس جانماندن از سحری و نماز اول وقت..

چه قد چشم به راه بودیم که باز دیده به دیدار ماه مبارک باز کنیم و حالا دستی دستی دارد آب می رود این

لحظات آخربا هر بار صدای چک چک  عقربه های ساعت.

خیلی ها برنامه ریختند به ختم قرآن در جمع خوانی های مساجد و امامزادگان و برخی خلوت را برای انس با حرف

زدن با خدا و حرف زدن های خداوند انتخاب کردند.

بعضی ها ماه مبارک پله شروع شان برای آغاز نو شدن اخلاق شان شد و بعضی دل به انجام اتفاقات بیشتر از این

بستند.

این ماه برای آنان که اهل دل اند یک قدم جلوتر رفتن از روزهای آغاز ماه مبارک بود و هست.

با خودم فکر می کنم می تواند برای من هم بهانه یک  شروع تازه تر  باشد .

رمضان سال آینده را اگر عمری باشد می خواهم بلند قامت تر از حالایم شده باشم.

خدایا  قد مان را به سمت خودت رشد بده از حالا تا دیدن دوباره ماه مبارک..آمین.