دست نوشته های یک طلبه بانو

در زندگی روزهایی هست که حال آدم سر جای خودش نیست.

دلت می خواهد بروی وسط یک دشت بزرگ و پر از گل های ریز زرد و سرخ و دراز به دراز بیفتی زمین به نگاه کردن خیره

پرواز پرنده ها و پروانه ها و دیگر هیچ..

هی چشم هایت را ببندی و نفس عمیق بکشی به شنیدن  صدای درهم آب رودخانه و  گندم زارهای مجاور و دیگر هیچ..

هی بو بکشی عطر چمن های درهم و گل های وحشی و دیگر هیچ..

هی بپیچی به دور خودت لباس پر چین قرمز گلدارت  را و بچرخی و بچرخی میانه پروانه های تازه بالغ شده و دیگر هیچ..

هی دراز بکشی به دیدن خواب های رنگی بعد از ظهر, زیر سایه آن درخت پیر هزاران ساله و دیگر هیچ.

بعد باران ببرد به نم نم معطری از خنکا و بیدارت کند به دویدن و خندیدن و سرمست خیس شدن …

گاهی خوب است آدم وسط شلوغی دلهره ها و ترس ها و دغدغه ها کمی در خلوت خیال, پناه ببرد به تجسم

دوباره همه این تصویرهای  روشن دخترانه و دیگر هیچ..