دست نوشته های یک طلبه بانو

امروز میلاد امام سجاده هاست .

امروز صبح که دست به خواندن مناجات شعبانیه بردم, در طی زمزمه این مناجات حقیقتا عاشق و معشوقی؛ به چینش هنرمندانه کلمات

اش فکر میکردم و اینکه چه زیبا و با سلیقه, با رعایت آهنگ کلمات, از مضمونی  به مضمونی دیگر رفته است.

وقتی حرف زدن های عامیانه خودم و دیگر آدم ها را با خدا نگاه می کنم میبینم هیچ وقت به گونه این موزون و مضمون, پله پله تا ملاقات

خدا سخن نگفته ایم.

یکی از غنی ترین مجموعه های ادبی عرفانی مناجات, تحت عنوان صحیفه سجادیه و مناجات پانزده گانه  خمس عشر است که به زبان

مبارک   و  ازدل پر سوز امام سجاد (ع) روایت شده است.

این دعاها را باید در خلوت و دور از هیاهوی شهر و کارها و آدم هایش, خواند تا متوجه حال و هوای غریب امام سجاد(ع)  درشکل حرف

زدنش با خدا شد. اصلا انگار برای خود ما بندگان به فراموشی مبتلا شده در همه دوران ها نوشته شده است.

فکر می کنم خوب است این ایام باقی مانده تا ماه رمضان , سری به کتابخانه بزنم و صحیفیه سجادیه را  بردارم و در خلوت نیمه شب

همراه با زمزمه امام  عابدان راهی دوباره به سمت آسمان پیدا کنم.