دست نوشته های یک طلبه بانو

امروز به روایت تاریخ , روز بعثت پیامبر گرامی اسلام (ص) است .

روزی که عالم, تجربه شنیدن اولین پیام وحی به آخرین فرستاده الهی را تجربه کرد.

فکر میکنم که پیامبر(ص) با شنیدن رسالتی که می رفت تا آخرین پازل های کتاب تکامل بشر را کامل کند, چه حالی داشت .

درک اینکه بار مسئولیت آخرین دین خداوند, بر دوش نحیف و قلب زلال مردی  امی, سنگینی کند چندان ساده نیست.

امروز به بی قراری های پیامبر(ص) در آن روز عجیب فکر میکنم. و به حاصل آن  بی قراری ها و رنج های عظیم در التهابی که  امروزبه جان کشورهای عرب انداخته است.

فکر می کنم که از کدام نقطه تاریخ نظاره گر اذان بلال ها از گوشه گوشه عالم است .

و به در هم پیچیدن شگفت انگیز جهان ظلم در سایه کلمات پیامبرانه اش  در جهان درگیر در خون و قیام در جنگ نابرابر ابوسفیان ها و عمار و یاسر ها می اندیشم.

گویا جهان می رود تا آخرین تکه های پازل هدف بعثت را هم کنار هم بچیند.

صدای سوارهایی از گوشه گوشه عالم به گوش می رسد..

انگار همه شان به سمت سرزمین پیامبر(ص) در حرکت اند

  اتفاقات به طرز عجیبی در عالم با هم هماهنگ اند و انگار خبر می دهند که تا شنیدن صدایی که  وعده داده شده چیزی نمانده است.

دنیا با همه هیاهو و اضطراب و شادی ها و دلتنگی هایش این جمعه  هم بی ظهور به سر شد تا به غروب رسید و طعم تلخ ناکامی را بر دهان منتظران ندبه خوان چشاند.

امروز در کانال آپارات مشغول دیدن کلیپ هایی از شهدای مدافع حرم و شهدای جنگ تحمیلی بودم.

با حسرت و ناراحتی غبطه می خوردم به حالشان که هم در جبهه نفس و هم جبهه رزم, نمره قبولی از امام زمان (عج) گرفتند و عاقبت به خیر رفتند.

فکر میکنم در این دنیای وانفسا که سخن از دین داری شبیه تعریف یک لطیفه تکراری و بی مزه شده و حرف زدن از ظهور امام زمان (عج) تبدیل به ضرب المثلی معادل با یک اتفاق غیر ممکن , ما کجای سپاه امام زمان (عج) قرار می گیریم .

آن دورها فقط به تماشا یا درست روبه روی سپاهش زبانم لال….

حتی فکرش هم تنم را می لرزاند.

زندگی هامان به شدت دنیا زده شده و مراسم های عید و عزایمان برای اهل بیت (ع) آمیخته به انحراف و ابتذالی غریب گونه گشته است .

می ترسم از این همه دور بودن و دور شدن ها .

فکر می کنم  باید سری به کتاب دعایم بزنم.

دلم به شدت حرم می خواهد..به شدت امام حسین (ع)..به شدت زیارت عاشورا.

شاید دوباره درآن حوالی برگردم به خیمه گاه سبز امام زمان(عج) خود.

امروز روز شهادت امام موسی کاظم (ع) است.

امامی که هر کس نام او را بشنود اولین چیزی که در مورد شخصیت ایشان به ذهنش خطور می کند مسلط بودن بر خشم شان یا به اصطلاح طلبگی (کظم غیظ ) است.

فقط آدم هایی از سنخ من که کنترل خشم برایشان مسئله است می توانند بفهممند چه قد عظمت روح می خواهد انسان بتواند عصبانیتش رو بروز ندهد یا به جایش بروز بدهد.

مشکلی که اگر همه آدم ها از بچگی می توانستند مدیریتش کنند شاید در طول تاریخ خیلی خون ها هدر نمی رفت و خیلی از آبروها بی جهت پایمال نمی شد وزخمهای  بی شماری ار روی دل های بی جهت شکسته شده, محو می شد.

حالا که فکر میکنم میبینم هر امامی مثل یک ایستگاه کسب اخلاق است تا در کنار همه اخلاق های خوبش یه فضیلت اخلاقی را به شکل خاص تر به ما یا تذکر دهد.

ایام شهادت یا ولادت ائمه می تواند بهانه ای برای فکر کردن به آن صفت خاص امام باشد ؛ شاید بهانه ای دستمان بیاید و تمرین کنیم تقویت کردن این فضایل را در خودمان  حتی به اندازه یک صبح تا شب تعطیل از درس و بحث, شاید این تمرین ها به تعطیلی رذیله اخلاقی منجر شود ودر سالروز ولادت آن امام جشن رشد کردن آن فضیله اخلاقی در جانمان را بگیریم  .

طلبگی بهانه خوبی است که با دوستان خود قرارهای این چنینی بگذاریم و به نظرم حتی می شود برایش تکلیف ماهانه گروهی هم نوشت.

اگر هر طلبه حتی در حد خانواده خود هم بتواند چنین تفکر و ایده ای را بنا کند و نشر دهد می شود به احیای حیاتی نو و سرشار از اخلاق در فضای جامعه امروزی امیدوار بود.