دست نوشته های یک طلبه بانو

بعد خواب عصرگاهی, یادم افتاد که امروز کلاس مجازی وبلاگ نویسی شروع میشه.

اسم ننوشته بودم. اما در قسمت نظرات نوشته بودند با کد طلبگی به عنوان مهمان وارد بشیم.

هنوز یه ساعتی تا پایات کلاس مونده بود. نیم ساعت طول کشید تا  وارد کلاس بشم .

برای من که تا حالا وارد کلاس مجازی نشده بودم تجربه جالبی بود. حرف های استاد و وجود دوستان طلبه در کلاس,محیطی واقعی برای انگیزه و رقابت در نویسندگی ایجاد می کرد.

استاد چند تا تمرین داد تا جلسه بعد تمرین نویسندگی داشته باشیم.

خیلی وقته دست نویس هام رو کنار گذشتم و از فضای نوشتن دور شدم.

فکر میکنم وقتشه دوباره وارد گود بشم و ببینم می تونم باز از پس آفرینش متنی با جادوی کلمات بربیام یا نه.

چه قد هوای امروز  به نوجوانی ام نزدیک شده. فکر کنم جادوی کلمات دوباره در حال زنده شدن اند.

با کنجکاوی می روم روی لیست وبلاگ استان ها

با کلی ذوق اولی را باز میکنم و با کلیکی ذوقناک تر, وبلاگی را تصادفی باز میکنم..

جمله زیبایی روی آن نقش بسته که حالم را اساسی متحول می کند:

 - متاسفانه چیزی برای نمایش وجود ندارد….

با خودم می گویم خب بر اساس قانون احتمالات از هر صد تا ممکن است چند تاش پوچ باشد خب.

با لبخند و هیجان وبلاگی دیگر را باز میکنم و بازهم جمله زیبای

- متاسفانه چیزی برای نمایش وجود ندارد…

به ذهنم می رسد شاید بچه های این استان کلا تو حس وبلاگ نویسی نیستند.

می روم روی استان دیگری کلیک میکنم.

باز هم همین جمله  غم انگیز تکرار می شود.

بارها و بارها..

به ذهنم می افتد با صلوات شمار موبایلم,آمار وبلاگ های پوچ را در بیاورم.

این قد زیاد می آید که خسته می شوم.

و به این مسئله اسفناک پی میبرم که تعداد بالای این وبلاگ ها بیشتر آماری است تا کیفی.

به تاریخ وبلاگ هایی که متن دارند نگاه میکنم بعضی ها مربوط به دوسال یا چند ماه پیش اند.

با خودم فکر میکنم دلیل این دل مردگی در فضای مجازی خواهران طلبه چیست.

مگر نه اینکه الان جنگ اصلی, در میدان فضای مجازی و در جبهه فرهنگی در حال رخ دادن است.

اصلا مگر رسالت طلبه غیر از کار فرهنگی است.

چرا باید بچه ها, فقط دغدغه پاس کردن درس های صرف و نحو و معدل بالا داشتن, اولیتشان باشد..

نمی دانم ایراد کار کجاست که این قدر از متن روح حقیقی طلبگی دور شده ایم و از کار فرهنگی فراری هستیم..

طلبه اگر دغدغه فرهنگ نداشته باشد پس دقیقا باید عهده دار چه رسالتی باشد.

کاش گاهی به این که چرا آمده ایم حوزه طلبه شویم هم بیندیشیم.

اگر ما سفیر فرهنگی  و تبلیغی دین اسلام در عصر اینترنت و رسانه مجازی نباشیم پس چه کسانی مسئولند؟

به خودم بیشتر از همه تلنگر می زنم چون می دانم روزی باید جوابگوی لباس و عنوان و رسالت طلبگی ام باشم.

خدا نکند روز مواخذه بی جواب باشیم.

« اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا »

«بسم الله الرحمن الرحیم»

این روزها گرم امتحانات میان ترم و تکمیل تحقیق های نصفه نیمه ایم  با دوستان ..

دوران دانشجویی هم همین تب  و تاب را داشتیم و ساعت سه نصف شب هم به قصد صورت شستن و چیزی خوردن بیدار می شدیم

چهر ه های خواب و بیدار را می شد در راهرو ها دید که گرم دست و پنجه نرم کردن با کتاب و جزو های درشت و لاغر بودند.

مزه امتحان ها هم به همین رنج های دسته جمعی  خواب از سر اندازش است.

دیروز با دوستان حوزوی دور هم شستیم به مباحثه فرهنگی.عکس هایی هم به یادگار,به پاسداشت سال تحصیلی که دور هم بودیم با هم گرفتیم .

بعد هم رفتیم کلاس پایه چهارمی ها که دو تا از دوستان آن جا درس سخنرانی را باید ارائه می دادند.

نفر اول مسلط اما با یک ریتم واحد و بدون تنوع و خسته کننده  سخنرانی کرد.

اما نفر دوم با زبان کردی .هرچند یه جاهایی هم به دلیل استرس نخ کلام از دستش دررفت اما من به شخصه از سخنرانی او بیشتر خوشم آمد.

استاد تذکرهایی در پایان به عنوان ایراد کار به دونفر داد که برایم جالب و مفید بود.

آجی طبق معمول زودتر از من رفته بود .با دوستان خداحافظی کردم و رهسپار خانه شدم.